'Oσοι πονάμε τη στενάζουσα σιωπή, ελάτε να γεμίσουμε τους ήχους Όσοι τον εμπαιγμό της ηθικής δεν ανεχόμαστε, ας ζωντανέψουμε ξανά τη μνήμη των κυττάρων Κι αφού αίρεση ο έρωτας στο δόγμα του θανάτου, εθελοντές ας παρατείνουμε την αχανή εκκρεμότητα του ρίγους
Κι επειδή καιρός του χωρίς, εξ αρχής ας οριοθετήσουμε με λέξεις τις μονές μας, ας ιδρύσουμε από τα παλαιά υλικά της κατεδάφισης πάνω σε πράξεις στέρεες το καινούργιο συναίσθημα, αλλιώς όσο θα μένουμε ημιάνθρωποι, δίχως αιδώ το φως θα ασχημονεί πάνω στο θαλερό κορμάκι της αλήθειας
Κι όταν η τέχνη εξοφλήσει μέρος από την υποχρέωση στο φως κι η ματαιοδοξία αρχίσει να μας επισκέπτεται αραιότερα, καθώς που άλλη ομορφιά απ' την αλήθεια δεν εβρέθηκε, σκεφθείτε πόση ομορφιά μας περιμένει!
Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010
Συγνώμη Νίκο !
Είναι καιρός που δε φοβούμαι τίποτα,
σχεδόν τίποτα δεν ελπίζω τώρα πια.
Ελεύθερος είμαι τώρα παρά λίγο.
Αν σου το λέει η καρδιά, αγάπη μου,
ολότελα λεφτέρωσέ με,
....αν σου το λέει η καρδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου