Εισαγωγικό σημείωμα

'Oσοι πονάμε τη στενάζουσα σιωπή, ελάτε να γεμίσουμε τους ήχους Όσοι τον εμπαιγμό της ηθικής δεν ανεχόμαστε, ας ζωντανέψουμε ξανά τη μνήμη των κυττάρων Κι αφού αίρεση ο έρωτας στο δόγμα του θανάτου, εθελοντές ας παρατείνουμε την αχανή εκκρεμότητα του ρίγους
Κι επειδή καιρός του χωρίς, εξ αρχής ας οριοθετήσουμε με λέξεις τις μονές μας, ας ιδρύσουμε από τα παλαιά υλικά της κατεδάφισης πάνω σε πράξεις στέρεες το καινούργιο συναίσθημα, αλλιώς όσο θα μένουμε ημιάνθρωποι, δίχως αιδώ το φως θα ασχημονεί πάνω στο θαλερό κορμάκι της αλήθειας
Κι όταν η τέχνη εξοφλήσει μέρος από την υποχρέωση στο φως κι η ματαιοδοξία αρχίσει να μας επισκέπτεται αραιότερα, καθώς που άλλη ομορφιά απ' την αλήθεια δεν εβρέθηκε, σκεφθείτε πόση ομορφιά μας περιμένει!

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Επειδή καιρός του χωρίς




Ξεκλειδώνω τις λέξεις
ελευθερώνω τα νοήματα
όσες αμέσως δεν αυτομολούν
στη νέα τάξη
αυτές κρατώ,
αν τύχει κι έρθει κάποια έμπνευση,
αργότερα, αν δεν είμαστε καλά,
τις ξεκλειδώνω πάλι.

Ξεκλειδώνω τις λέξεις,
αφήνω να χυθεί η μουσική
όσες δεν παρασύρονται
να πιάσουνε αμέσως το χορό,  
αυτές κρατώ
κάθε που τόχω ανάγκη,
να σε τραγουδήσω,
αργότερα, αν έρθει να σε πάρει
ύπνος μες στη μνήμη μου,
τις ξεκλειδώνω πάλι.

Ξεκλειδώνω τις λέξεις,
αφήνω ν’ απλωθεί η μελαγχολία
όσες αμέσως δε γλιστρήσουνε
στην πρώτη ανακούφιση
αυτές κρατώ
να βρουν οι μύστες δυο
πελεκημένες αφορμές κι απάνω
να ιδρύσουν το επόμενο μυστήριο
αργότερα πολύ
όταν τα αστέρια εκποιήσουν τη σιωπή
ας έρθουν  άλλοι να τις ξεκλειδώσουν. 

Στο λόγο της τιμής των κερασιών



Εκεί στο πανωσήκωμα της μύτης
που νυχτέρευες περίοπτη
είχα μπροστά σου γονατίσει,
μ’ένα λουλούδι στην καρδιά
και στο κουτί ένα δάκρυ για μονόπετρο
πίστεψέ με, σου είχα πει, αλλιώς
πώς να σε μάθω να κλαις,
θα ρθούνε καύσωνες καιροί
μη μου στεγνώσεις
και εσύ που δεν μπορούσες, λέει,
έτσι θλιμμένο να με βλέπεις
από οίκτο λίγο λίγο στους γραμματείς σου
με παρέπεμψες
πίστεψέ με, σου είχα πει, να’ χει ένα βάρος
η ψυχή ν’αντιμιλάει στον άνεμο
και εσύ που αλλού για μένα δεν υπήρχε
μ’ άφησες σε χελιδονιών τροχιές
κι αποδημίες
έκτοτε έχουν περάσει από το νου μου
τα χειρότερα
έκτοτε έχω μάθει πως το δάκρυ
μαργαριτάρι μες στο κέλυφος του πόνου
και τώρα που κανένας κόπος
δε σ’ εχθρεύτηκε
εσύ που σε κλειστά κυκλώματα ασφαλίστηκες                                           
πού βρήκες το δικαίωμα και κλαις
κρυστάλλινη, εστεμμένη της καρδιάς
ωραίο το σορτσάκι σου, αλλά δεν ανεμίζει
όμορφη από πάντα πού να ξέρεις
κι εγώ δε σκέφτηκα από τότε να στο πω:
καίνε πολύ τα δάκρυα της συγνώμης
καίνε πολύ κι είναι  αλμυρά
δεν κάνουν για λουλούδια
είσαι ό,τι πολυτιμότερο δεν είχα
όμως δεν είναι πια καιρός για ταραχές
φύγε καλύτερα
να σε ματώσω έχω στο λόγο της τιμής
των κερασιών δοσμένη υπόσχεση,
να σε ματώσω κι ας με κόψει από τη ρίζα.


Τουλάχιστον

              

Απ’ τον καιρό που πέρασες
τα σύνορά μου,
νερό δεν ήπια δίχως δόξασοι,
παράπονο δεν έχω
κι ούτε κερί άναψα μονό,
το δεύτερο για σένα
πατώντας της καρδιάς αναβαθμούς
στο πόθο της αλήθειας σου υψώθηκα,
ήρθαν και νύχτες που δεν είχα την ανάγκη σου
κι αγρύπνησα στο φόβο μη σε ξεπεράσω,
όμως και συ, βρε μάτια μου,
κάνε να μη σου αρκεί
που με ανασκάπτεις,
όσο εγώ θα σε επινοώ
τουλάχιστον  εσύ ανακάλυψέ με.

Αγάπη μου

               


Αγάπη μου, όλη φωτιά όλη μετάξι
γυμνός, κι είμαι από χώμα είμαι από νερό
για να ντυθώ με της αυγής το πορφυρό
απάνω στα σταρένια σου μαλλιά
θε να πλαγιάσω

Αγάπη  μου, όλη φως όλη μυστήριο
άχρωμη μες τη σκέψη δε σ’ αφήνω
με πεταλούδας χρώματα σε ντύνω
στο ναι και στ’ όχι ας βρίσκομαι,
που μ’ έχεις

Αγάπη μου, όλη έκσταση όλη δυόσμο
στις γειτονιές των αρωμάτων με πηγαίνεις
λυτή των λουλουδιών τη μέθη που μου φέρνεις
πώς θες μες τη στενόχωρη σιωπή μου
να χωρέσω ;

Αγάπη μου, όλη κόκκινο όλη μαύρο
απ’ του παλμού σε ψηλαφώ την ταραχή
γυμνή μου αλήθεια, ύστερη μου αρχή
μεθυστικά για να ριγάς με τίνος πόθου λόγια
να σε ντύσω ;


Λουλούδι σε βάζο

                



Με άρωμα Αυγούστου από σταφύλι ροζακί
λουλούδι θα γινόμουν, λέει,  κόκκινο
στο μαύρο φόρεμά σου
…και καρφιτσώθηκα αυθόρμητα στο πέτο σου,
τόσο που  Ίβηρες ήχησαν ρυθμοί φλαμέγκο
και με συνεπήραν.

Μα εσύ είπες πως τα μαύρα θέλεις να φοράς,
ανόθευτα του φθινοπώρου, που σου πάνε.
Και μ’ άφησες, ευγενικά, στο βάζο να μαραίνομαι.

Του ονείρου την εκδίκηση αναμένοντας,
πρώτη ύλη με έχεις κάνει τραγουδιών.

                         Πώς θες να σε ξεχάσω;

Τελικό αίτιο

                             



                            Σε σκέφτομαι πριν και μετά

                            στο μεταξύ στη σκέψη σου

                            παραδομένος που να ξέρω;


Σε σκέφτομαι: Για να μην είναι άδειο φωτοστέφανο το ουράνιο τόξο.
Σε σκέφτομαι: Να βρίσκει λόγο το πρωί ο ήλιος να ανατέλλει.
Σε σκέφτομαι:Αφορολόγητη ζωή η φαντασίωση, για να έχω κέρδος.
Σε σκέφτομαι: Εξάπαντος την άλλη τρέλα,  να αποκλείσω.
Σε σκέφτομαι: Γεύση να δίνω στις στιγμές μου και διάρκεια
και άρωμα απ’ το άρωμα σου.
Σε σκέφτομαι: Να μη ζηλεύω τα πουλιά που τιτιβίζουν.
Σε σκέφτομαι: Για να είμαι εκεί, όταν πονάς και λείπω.
Σε σκέφτομαι: Την ευτυχία μου να μοιραστώ, μη με συνθλίψει.
Σε σκέφτομαι: Μια θέση στον παράδεισο να βρω, σαν μετανιώσω.
Σε σκέφτομαι: Στο νόμο της βαρύτητας τη γλώσσα μου να βγάζω.
Σε σκέφτομαι: Μέσα από σένα όλους  τους άλλους  να αγαπώ.
Σε σκέφτομαι: Τα κύτταρα του εγκεφάλου απασχολώ,
μην τά βρουν τίποτε καβούρια ανενεργά και τα χαλάσουν.
Σε σκέφτομαι: Να συγκρατείς τα όνειρα, να μην τα παίρνει η νύχτα.
Σε σκέφτομαι: Τη μοναξιά μου, αν αγαπώ, να είσαι ο μόνος λόγος.
Σε σκέφτομαι: Του οξυγόνου τη δαπάνη η φύση αγόγγυστα να μου εγκρίνει.
Σε σκέφτομαι: Να μη μου λείψει η γλυκιά των ταξιδιών μελαγχολία.
Σε σκέφτομαι: Πολλές φορές και πρόστυχα ,
στο βιογραφικό μου να έχω κάτι να αποκρύψω.
Σε σκέφτομαι: Εφτά ζωές δεν έχω να ξοδέψω, μην ξεχνάς.
Σε σκέφτομαι: Από περιέργεια, καμιά φορά,
πώς μακριά μου εσύ μπορείς κι εγώ δεν κάνω;
Σε σκέφτομαι: Του έρωτα φωλιά παραχωρώ, να προθερμαίνεται.
Σε σκέφτομαι: Από όλα τα ναρκωτικά καθώς σε προτιμώ,
σε απεξάρτηση να μην ελπίζω.
Σε σκέφτομαι: Καθώς αργεί η άνοιξη να ‘ρθει, για να μεθύσω.
Σε σκέφτομαι: Σε άλλα σεντόνια ,σαν τυλίγομαι, κρυώνω.
Σε σκέφτομαι: Τα έργα του ελληνικού του Σινεμά
από δώδεκα φορές και πάνω τα βαριέμαι.
Σε σκέφτομαι: Να μη σε βρουν μονάχη πειρασμοί και σε πειράξουν.

Σε σκέφτομαι: Τη μέρα να  μου φτιάχνεις σαν καφές
στο καφενείο της  πλατείας  Δημαρχίας.
Σε σκέφτομαι: Άλσος παυσίλυπο το σώμα σου
και το’χω για να κάνω περιπάτους.
Σε σκέφτομαι: Όταν τραγουδώ, στο χειροκρότημα σου να ελπίζω.
Σε σκέφτομαι: Πηγή της έμπνευσής μου στα κρυφά, στα φανερά  αποδέκτη.
Σε σκέφτομαι: Αν είναι να είμαι μοναχός, στο άγιο  σου όρος , να μονάσω.
Σε σκέφτομαι: Της απορίας μου τα ερωτηματικά, που σε αφορούν,
θαυμαστικά να γίνουν.
Σε σκέφτομαι: Τη σκέψη μου γυμνάζοντας, να κάνω ωραίες σκέψεις.
Σε σκέφτομαι: Αποτοξίνωση απ’ τις σκέψεις τις κοινές, τις εύκολες.
Σε σκέφτομαι:Το ενδιαφέρον για τον εαυτό σου αναπληρώνω,
που χάνεσαι σε χίλια δυο και μου παραμελείσαι.
Σε σκέφτομαι: Και κάπως τους ιλίγγους μου αλλιώς τους ερμηνεύω.
Σε σκέφτομαι:Των πλανητών να λύσω το μυστήριο,
τί θέλουν και γυρνούν γύρω απ’ τον ήλιο.
Σε σκέφτομαι: Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου να φωτίζεις.
Σε σκέφτομαι: Ανάσα μου ,να μη βαριανασαίνω.
Σε σκέφτομαι: Όταν και εσύ με σκέφτεσαι, να συναντιώνται οι σκέψεις.
Σε σκέφτομαι: Το φέρσιμο σου να λεπτολογώ,
παράδειγμα σπουδής στη σημειολογία.
Σε σκέφτομαι: Τόπο σου δίνω και καιρό,
να νιώσεις μέσα μου άνετα από ιδιοκατοίκηση.
Σε σκέφτομαι: Λέξη τη λέξη να σε αρμολογώ, πρόταση να μου γίνεις.
Σε σκέφτομαι: Με όνειρα καμπυλόσχημα  να σε αναπληρώνω.
Σε σκέφτομαι:  Πως είμαι ερωτευμένος πιο πολύ από ποιητής να σ’ αποδείξω.
Σε σκέφτομαι: Τις εισφορές μου καταβάλλω ανελλιπώς,
με της αγάπης το ταμείο να είμαι εντάξει.
Σε σκέφτομαι: Σαν το λουλούδι στρέφομαι στον ήλιο,  για να ανθίσω.
Σε σκέφτομαι: Κι ο έρωτας διέγερση εγκεφαλική,
έτσι των ορμονών σου σα  ρυθμίζω τη ροή
και πεθαμένος να μπορώ έρωτα να σου κάνω.
Σε σκέφτομαι:  Κι αν επαναλαμβάνομαι σαν δίσκος χαλασμένος γραμμοφώνου
Έχω τους λόγους μου, μην αμφιβάλλεις :
Με έκανες λιώμα μου είπες κάποτε συγκινημένη
κι έκτοτε το έχω κατά νου στον ουρανό να σ’ ανεβάζω,
νιφάδα του χιονιού σαν πέφτεις κι έρχεσαι και λιώνεις,
τους  πυρετούς μου να μπορείς λιγάκι να δροσίζεις.

Σε σκέφτομαι: και μη θαυμάζεις, τόσο πια που τυραννώ τη σκέψη
κακό έχω σκοπό και να το ξέρεις:
Με του έρωτά μου το κρασί θέλω να σε μεθύσω
κι από όσες νύχτες μου έκλεψες
μια δυο να πάρω πίσω.            

                                          

                                                                       




Νοτισμένο σ' αγαπώ

                                         



Έτσι καθώς με έχεις στο βρασμό και εξατμίζομαι,

ώρα που λούζεσαι , αδιάκριτα, στο μπάνιο σου θα μπω,

ανάσα απλωμένου στεναγμού,

                        με του καθρέφτη σου την άδεια να σε κοιτάζω…

                        Στου πόθου υποκύπτοντας τις ικεσίες,

                        εικόνα σου να πάρω να κρατώ,

                        θραύσμα ονείρου, έστω, σφηνωμένο στην καρδιά.

                   … Δεσμεύομαι, αθέατος θα κρατηθώ.

αν γίνω δάκρυ και κυλήσω στο γυαλί

και προδοθώ,

με το πιστόλι που στεγνώνεις τα μαλλιά,

πάλι… τιμώρησέ με!

                                   


              Να σ’ έχω, να μη σ’ έχω




                        Αν είναι κάτι να μου λείπει,
                        θα  ήθελα, φως μου, να είσαι εσύ
                        το λίγο μου να κάνεις αρκετό.
                        Το παραπάνω, βλέπεις, από πάντα
                        τις αντοχές μου τις σεβάστηκε.

                        Στης απουσίας σου το ελεύθερο εργαστήρι
                        η φαντασία αγαλματένια σε σμιλεύει, ανέγγιχτη
                         σαν σε παλιά φωτογραφία,
                        έγνοια μου καθημερινή, χωρίς εσένα
                        καράβι η σκέψη άδειο σε ταξίδι μακρινό.

                        Αν είναι κάτι να μου λείπει,
                        να σ’ έχω να μη σ’ έχω με τρελαίνει.
                        Μετά από σένα τι να περιμένω;
                        Στην προσμονή ο έρωτας γεννιέται και πεθαίνει
                        και τα άλλα όλα τίμημα ακριβό.

                        Με τις αισθήσεις το παιχνίδι πώς μ’ αρέσει
                        τα μάτια μου να σε χορταίνουν παρά λίγο
                        το βλέμμα χάδι ανάερο στο χνούδι των χειλιών.
                        Σε αθώα, τάχα, αγγίγματα το ρίγος να ανιχνεύω
                        και στου χορού τα ιδρωμένα σ’ αγαπώ,
                        στη γλώσσα των σωμάτων.

                        Αν είναι κάτι που μου λείπει, είσαι εσύ
                        κι αν πρόθυμα στης αθωότητας ενδίδω τις προκλήσεις
                        σε έφηβες δίψες να  αναλώνομαι  κι  άγουρες υποσχέσεις,
                        δεν είναι από εγκράτεια, να δεις,  ή δόλια σοφία,
                        είναι από φόβο πιο πολύ, μη μου τελειώσεις.
                                                                       

                                                                    
                                                                       


                       

Υποθετικός συλλογισμός

          


Ό,τι ποθείς
μην το απωθείς
κι αν τ’απωθείς,
περίμενέ το
κι αν το περιμένεις,
τα πρόχειρά σου φόρα
πως δε θα ‘ρθει
κι αν δεν έρθει,
κλάψε μα μην παρακαλέσεις
κι αν το παρακαλέσεις, κι έρθει,
καλοδέξου το
κι αν σε καλοδεχτεί κι αυτό
σήκω και χόρεψε
τραγούδια πες
πες ό,τι θες ,
μην πεις μονάχα
πως τάχα
λάβανε  εκδίκηση τα όνειρα.


Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ό,τι δικό σου




            


Θητεύω στην αγάπη σου φεγγάρια,
απ΄ τα μισά σου χρόνια περισσότερα
κι οι μαργαρίτες νέα σου καλά
δεν είχαν να μου φέρουν·
μοναχικά ρωτήματα με συντροφεύουν
κι αδειάζουν τις κορνίζες των ονείρων στην καρδιά μου·
μα βρήκα θάρρος στο χαρτί δυο λέξεις να αγγαρέψω:
η αγάπη δυο μισά κι έχω το ένα.
Αν είναι τολμηρό να περιμένω,
στο φυλακτό σου το χαρτάκι διπλωμένο να χωρέσει,
να το φοράς στολίδι απάνω σου για μένα,
απ’ της καρδιάς τη μουσική να πάλλεται,
στου στήθους τις διαδρομές να ταξιδεύει,
αν είναι τολμηρό, μην το πετάς.
Στο πόδι βάλτο το κοντό του τραπεζιού,
να μην κουτσαίνει.
Ό,τι δικό σου τ’ αγαπώ.