Να σ’ έχω, να μη σ’ έχω

                        Αν είναι κάτι να μου λείπει,

                        θα  ήθελα, φως μου, να είσαι εσύ

                        το λίγο μου να κάνεις αρκετό.

                        Το παραπάνω, βλέπεις, από πάντα

                        τις αντοχές μου τις σεβάστηκε.

                        Στης απουσίας σου το ελεύθερο εργαστήρι

                        η φαντασία αγαλματένια σε σμιλεύει, ανέγγιχτη

                         σαν σε παλιά φωτογραφία,

                        έγνοια μου καθημερινή, χωρίς εσένα

                        καράβι η σκέψη άδειο σε ταξίδι μακρινό.

                        Αν είναι κάτι να μου λείπει,

                        να σ’ έχω να μη σ’ έχω με τρελαίνει.

                        Μετά από σένα τι να περιμένω;

                        Στην προσμονή ο έρωτας γεννιέται και πεθαίνει

                        και τα άλλα όλα τίμημα ακριβό.

                        Με τις αισθήσεις το παιχνίδι πώς μ’ αρέσει

                        τα μάτια μου να σε χορταίνουν παρά λίγο

                        το βλέμμα χάδι ανάερο στο χνούδι των χειλιών.

                        Σε αθώα, τάχα, αγγίγματα το ρίγος να ανιχνεύω

                        και στου χορού τα ιδρωμένα σ’ αγαπώ,

                        στη γλώσσα των σωμάτων.

                        Αν είναι κάτι που μου λείπει, είσαι εσύ

                        κι αν πρόθυμα στης αθωότητας ενδίδω τις προκλήσεις

                        σε έφηβες δίψες να  αναλώνομαι  κι  άγουρες υποσχέσεις,

                        δεν είναι από εγκράτεια, να δεις,  ή δόλια σοφία,

                        είναι από φόβο πιο πολύ, μη μου τελειώσεις.