Τουλάχιστον

              

Απ’ τον καιρό που πέρασες

τα σύνορά μου,

νερό δεν ήπια δίχως δόξασοι,

παράπονο δεν έχω

κι ούτε κερί άναψα μονό,

το δεύτερο για σένα

πατώντας της καρδιάς αναβαθμούς

στο πόθο της αλήθειας σου υψώθηκα,

ήρθαν και νύχτες που δεν είχα την ανάγκη σου

κι αγρύπνησα στο φόβο μη σε ξεπεράσω,

όμως και συ, βρε μάτια μου,

κάνε να μη σου αρκεί

που με ανασκάπτεις,

όσο εγώ θα σε επινοώ

τουλάχιστον  εσύ ανακάλυψέ με.