Αγάπη δε έχων....γέγονα ήχος κενός!

 

Μοιράζω τη σιωπή στα τέσσερα

ένα του πόνου, ένα της χαράς

τα δυο δικά μου

κι έγινα σκοτεινό γιατί,

μόνο για να χωρέσω στη σκιά σου

έτσι που ό,τι κι αν δε συμβεί ανάμεσά μας

να βεβαιώνεται αναντίρρητα

του κεραυνού η προτίμηση,

όμως τόσα αμετάπειστα μετά

χωρίς ραγισματιά στη μεταξένια σιωπή

είναι φορές που με κάνεις ν’ αναρωτιέμαι

πώς δε σου περνά από το νου ότι ο καιρός

με σύμβαση αορίστου χρόνου συνεταιρίζεται

τους εργολάβους κηδειών.

Στο μεταξύ, σωπαίνω για σένα μ’ ακούς ;